Metody i techniki spawania gazowego W spawaniu acetylenowo-tlenowym (311) wyróżniamy trzy podstawowe metody względem sposobu prowadzenia palnika, techniką podawania spoiwa, umiejscowieniem spoiny z uwzględnieniem grubości łączonych elementów: w lewo w prawo w górę W LEWO Jak sama nazwa wskazuje, czynność spawania wykonujemy od strony prawej do lewej, kierując płomień palnika na nie przetopione jeszcze krawędzie, stapiając brzegi łączonych elementów. Jednocześnie koniec stapianego drutu, z którego powstaje spoiwo, prowadzimy w obszarze tzw. kity płomienia, chroniąc w ten sposób miejsce łączenia przed tlenem i azotem z atmosfery. Drut prowadzimy w jeziorku metali, wykonując nieznaczne, równomierne, przerywane ruchy pionowe kontrolując w ten sposób ilość dostarczanego spoiwa. Metoda ta jest stosunkowo prosta do opanowania, której główną zaletą jest łatwiejsze, uzyskanie gładkiego i estetycznego wyglądu lica spoiny. Techniką tą łączy się głównie cienkie blachy nie przekraczające 4mm grubości. Spawanie w lewo, ma również swoje wady do których należą przede wszystkim: mała wydajność z uwagi na trudność równomiernego topienia się krawędzi łączonych elementów, brak przetopu z powodu nierównomiernego stapiania metali, niska trwałość spowodowana właściwościami wytrzymałościowymi spoiny, szybkie stygnięcie sprzyjające tworzeniu się pęcherzy i porów w spoinie. Dlatego też, techniki tej nie stosuje się w połączeniach odpowiedzialnych, konstrukcjach długotrwałych, wymagających i skomplikowanych poddawanych działaniu większych sił. W PRAWO W metodzie spawania w prawo, operację łączenia przeprowadzamy od lewej do prawej, jednostajnym ruchem prostoliniowym. Płomień palnika kierujemy w stronę tworzonej spoiny, topiąc brzegi łączonych metali, tworząc w ten sposób jeziorko płynnego metalu z tzw. „oczkiem”, charakterystycznym w tej metodzie. Prowadzimy płomień wewnątrz rowka spawalniczego z jednoczesnym prowadzeniem drutu po powierzchni jeziorka, wykonując nim, nieznaczne, poprzeczne lub eliptyczne ruchy, dzięki którym dostarczamy w sposób nieprzerwany dopływ kropel stopionego spoiwa. Dodatkową korzyścią w takim sposobie prowadzenia czynności jest dłuższe oddziaływanie temperatury płomienia na spoinę dzięki czemu stygnie ona wolniej pozwalając na dokładniejsze wydzielanie się z niej gazów. Metodę tą, wyróżnia kilka zalet: duża wytrzymałość spoin wolne stygnięcie spoin dzięki obecności „oczka” lepsza kontrola nad przebiegiem procesu łączenia duży zakres wykorzystania temperatury płomienia spawanie z dowolnym położeniem spoiny w przestrzeni Spawanie w prawo znajduje zastosowanie między innymi w połączeniach odpowiedzialnych, łączeniu blach powyżej 4 mm oraz do łączenia rur o różnej grubości. W GÓRĘ W metodzie tej spoinę układamy pionowo od dołu do góry przemieszczając płomień palnika ruchem prostoliniowym z jednoczesnym podawaniem spoiwa z drutu wykonując niewielkie ruchy wahadłowe. W tej metodzie wyróżniamy dwa sposoby spawania ze względu na sposób ukosowania i grubość łączonych blach: w górę jednostronne w górę dwustronne Technikę spawania jednostronnego w górę stosujemy w przypadku blach nieukosowanych w przedziale od 2 do 6 mm grubości lub blach ukosowanych w przedziale od 7 do 10 mm grubości. Natomiast spawanie dwustronne w górę jest czynnością wykonywaną przez dwóch spawaczy jednocześnie, a zastosowanie swoje znajduje ono w łączeniu blach nieukosowanych o grubościach od 3 do 10 mm oraz blach ukosowanych o grubościach od 12 do 20 mm. METODA BLACHY NIEUKOSOWANE BLACHY UKOSOWANE W GÓRĘ JEDNOSTRONNA 2 – 6 mm 7 – 10 mm W GÓRĘ DWUSTRONNA 3 – 10 mm 12 – 20 mm Zalety metody spawania w górę: największa wydajność spawania ze wszystkich metod gazowych znacznie niższe zużycie gazów, sięgające niemalże 50% zużycia w pozostałych metodach gazowych doskonały przetop w zakresie całej grubości spawanych elementów bez względu na grubość łączonych elementów, duża łatwość wykonania spoiny w jednym przejściu
