W spawaniu acetylenowo-tlenowym (311) wyróżniamy trzy podstawowe metody względem sposobu prowadzenia palnika, techniką podawania spoiwa, umiejscowieniem spoiny z uwzględnieniem grubości łączonych elementów:
- w lewo
- w prawo
- w górę
W LEWO
Jak sama nazwa wskazuje, czynność spawania wykonujemy od strony prawej do lewej, kierując płomień palnika na nie przetopione jeszcze krawędzie, stapiając brzegi łączonych elementów. Jednocześnie koniec stapianego drutu, z którego powstaje spoiwo, prowadzimy w obszarze tzw. kity płomienia, chroniąc w ten sposób miejsce łączenia przed tlenem i azotem z atmosfery. Drut prowadzimy w jeziorku metali, wykonując nieznaczne, równomierne, przerywane ruchy pionowe kontrolując w ten sposób ilość dostarczanego spoiwa. Metoda ta jest stosunkowo prosta do opanowania, której główną zaletą jest łatwiejsze, uzyskanie gładkiego i estetycznego wyglądu lica spoiny. Techniką tą łączy się głównie cienkie blachy nie przekraczające 4mm grubości.
Spawanie w lewo, ma również swoje wady do których należą przede wszystkim:
- mała wydajność z uwagi na trudność równomiernego topienia się krawędzi łączonych elementów,
- brak przetopu z powodu nierównomiernego stapiania metali,
- niska trwałość spowodowana właściwościami wytrzymałościowymi spoiny,
- szybkie stygnięcie sprzyjające tworzeniu się pęcherzy i porów w spoinie.
Dlatego też, techniki tej nie stosuje się w połączeniach odpowiedzialnych, konstrukcjach długotrwałych, wymagających i skomplikowanych poddawanych działaniu większych sił.
W PRAWO
W metodzie spawania w prawo, operację łączenia przeprowadzamy od lewej do prawej, jednostajnym ruchem prostoliniowym. Płomień palnika kierujemy w stronę tworzonej spoiny, topiąc brzegi łączonych metali, tworząc w ten sposób jeziorko płynnego metalu z tzw. „oczkiem”, charakterystycznym w tej metodzie. Prowadzimy płomień wewnątrz rowka spawalniczego z jednoczesnym prowadzeniem drutu po powierzchni jeziorka, wykonując nim, nieznaczne, poprzeczne lub eliptyczne ruchy, dzięki którym dostarczamy w sposób nieprzerwany dopływ kropel stopionego spoiwa. Dodatkową korzyścią w takim sposobie prowadzenia czynności jest dłuższe oddziaływanie temperatury płomienia na spoinę dzięki czemu stygnie ona wolniej pozwalając na dokładniejsze wydzielanie się z niej gazów.
Metodę tą, wyróżnia kilka zalet:
- duża wytrzymałość spoin
- wolne stygnięcie spoin
- dzięki obecności „oczka” lepsza kontrola nad przebiegiem procesu łączenia
- duży zakres wykorzystania temperatury płomienia
- spawanie z dowolnym położeniem spoiny w przestrzeni
Spawanie w prawo znajduje zastosowanie między innymi w połączeniach odpowiedzialnych, łączeniu blach powyżej 4 mm oraz do łączenia rur o różnej grubości.
W GÓRĘ
W metodzie tej spoinę układamy pionowo od dołu do góry przemieszczając płomień palnika ruchem prostoliniowym z jednoczesnym podawaniem spoiwa z drutu wykonując niewielkie ruchy wahadłowe. W tej metodzie wyróżniamy dwa sposoby spawania ze względu na sposób ukosowania i grubość łączonych blach:
- w górę jednostronne
- w górę dwustronne
Technikę spawania jednostronnego w górę stosujemy w przypadku blach nieukosowanych w przedziale od 2 do 6 mm grubości lub blach ukosowanych w przedziale od 7 do 10 mm grubości. Natomiast spawanie dwustronne w górę jest czynnością wykonywaną przez dwóch spawaczy jednocześnie, a zastosowanie swoje znajduje ono w łączeniu blach nieukosowanych o grubościach od 3 do 10 mm oraz blach ukosowanych o grubościach od 12 do 20 mm.
| METODA | BLACHY NIEUKOSOWANE | BLACHY UKOSOWANE |
| W GÓRĘ JEDNOSTRONNA | 2 – 6 mm | 7 – 10 mm |
| W GÓRĘ DWUSTRONNA | 3 – 10 mm | 12 – 20 mm |
Zalety metody spawania w górę:
- największa wydajność spawania ze wszystkich metod gazowych
- znacznie niższe zużycie gazów, sięgające niemalże 50% zużycia w pozostałych metodach gazowych
- doskonały przetop w zakresie całej grubości spawanych elementów
- bez względu na grubość łączonych elementów, duża łatwość wykonania spoiny w jednym przejściu
